Ετικέτες

Τετάρτη 28 Σεπτεμβρίου 2016

Λοιμώξεις αναπνευστικού: από το κοινό κρυολόγημα έως την πνευμονία

Οι λοιμώξεις του αναπνευστικού συστήματος αντιπροσωπεύουν το μεγαλύτερο ποσοστό οξέων νοσημάτων και αποτελούν μια από τις συχνότερες αιτίες για να ζητήσει κανείς ιατρική συμβουλή.


Ένας ξαφνικός πυρετός, βήχας, καταβολή, κακή διάθεση, συχνά η μύτη «βουλωμένη», συνάχι. Είναι αλήθεια ότι έτσι συνήθως εκδηλώνεται αρχικά μια μεγάλη ομάδα παθήσεων που περιλαμβάνει ο όρος «λοίμωξη αναπνευστικού». Ωστόσο, το φάσμα των λοιμώξεων αναπνευστικού είναι μεγάλο, από το κοινό κρυολόγημα έως την πνευμονία, περιλαμβάνοντας παθήσεις λιγότερο ή περισσότερο σοβαρές που χρειάζονται διαφορετική αντιμετώπιση κάθε φορά.

Ταξινόμηση

Οι λοιμώξεις του αναπνευστικού συστήματος αντιπροσωπεύουν το μεγαλύτερο ποσοστό οξέων νοσημάτων και αποτελούν μια από τις συχνότερες αιτίες για να ζητήσει κανείς ιατρική συμβουλή.
Διακρίνονται σε δύο κατηγορίες:

1. λοιμώξεις ανωτέρου αναπνευστικού

Οι λοιμώξεις του ανωτέρου αναπνευστικού αφορούν συνήθως το φάρυγγα, το λάρυγγα, τις αμυγδαλές, την τραχεία, προκαλώντας παθήσεις που αντίστοιχα ονομάζουμε φαρυγγίτιδα, λαρυγγίτιδα, αμυγδαλίτιδα και τραχειοβρογχίτιδα. Άλλες συχνές λοιμώξεις του ανωτέρου αναπνευστικού είναι η γρίπη, οι παραρινοκολπίτιδες (αφορά τις κοιλότητες του κρανίου που βρίσκονται περιφερικά της μύτης), η ωτίτιδα. Μία αρκετά συχνή πάθηση είναι ακόμα η λοιμώδης μονοπυρήνωση. Οι λοιμώξεις του ανωτέρου αναπνευστικού είναι συνήθως ιογενείς (οφείλονται δηλαδή σε ιούς), χωρίς αυτό να είναι απόλυτο.

2. λοιμώξεις κατωτέρου αναπνευστικού

Οι λοιμώξεις του κατωτέρου αναπνευστικού αφορούν τους πνεύμονες(πνευμονίες). Πρόκειται για σοβαρά νοσήματα, που συνήθως οφείλονται σε μικρόβια και όχι σε ιούς, είναι δηλαδή (συνήθως) μικροβιακές λοιμώξεις. Συχνά χρειάζονται νοσοκομειακή νοσηλεία για την αντιμετώπισή τους

Ιογενείς και μικροβιακές λοιμώξεις αναπνευστικού

Το αν μια λοίμωξη οφείλεται σε ιό (ίωση) ή σε μικρόβιο (μικροβιακή λοίμωξη) είναι από τα σημαντικότερα στοιχεία για τη σωστή αντιμετώπισή της.
Ενα από τα κύρια χαρακτηριστικά της ιογενούς λοιμώξεως είναι οτι ο ασθενής βρίσκεται συνήθως σε «καλή γενική κατάσταση» (ακόμα και άν έχει ψηλό πυρετό). Αυτό σημαίνει ότι μπορεί να συνεχίσει (στοιχειωδώς τουλάχιστον) κάποιες από τις καθημερινές δραστηριότητές του, διατηρεί σε κάποιο βαθμό τη διάθεσή του, την όρεξή του για φαγητό κλπ. Αντίθετα σε μικροβιακή λοίμωξη ο ασθενής αδυνατεί να πραγματοποιήσει τις καθημερινές του εργασίες, συνήθως «καθηλώνεται» στο κρεβάτι, είναι χλωμός και καταβεβλημένος, έχει δηλαδή αυτό που λέμε «όψη πάσχοντος».
Άλλο χαρακτηριστικό της ιογενούς λοίμωξης είναι οτι συνήθως εισβάλλει προοδευτικά σε αντίθεση με τη μικροβιακή που εισβάλλει απότομα.
Βέβαια ο γιατρός σας διαθέτει και πλέον αντικειμενικά κριτήρια για τη διάκριση ιογενούς από μικροβιακή λοίμωξη, όπως για παράδειγμα τα ακροαστικά ευρήματα από την κλινική εξέταση, τον αριθμό και την αναλογία των λευκών αιμοσφαιρίων από την γενική εξέταση αίματος, τα ευρήματα από την ακτινογραφία θώρακος κλπ. Και προπαντός διαθέτει αυτό που λέμε «κλινική εμπειρία», παράγοντα που παίζει καθοριστικό ρόλο στην Ιατρική Πράξη.

Σε ποιές περιπτώσεις χρειάζεται η αντιβίωση;

Τα αντιβιοτικά είναι φάρμακα, πράγματι πολύτιμα, που πρέπει όμως να χορηγούνται σε περιπτώσεις μικροβιακών λοιμώξεων και πάντα μετά ιατρική συμβουλή. Σε περιπτώσεις ιογενών λοιμώξεων δεν έχουν θέση. Σε ειδικές περιπτώσεις όπως σε ηλικιωμένα ή εξασθενημένα άτομα όπου μια ιογενής λοίμωξη μπορεί να επιπλακεί με μικροβιακή, είναι πιθανώς απαραίτητα. Αλλά αυτό είναι κάτι που πάντα θα κρίνει και θα αποφασίσει ο γιατρός.

Πώς αντιμετωπίζονται οι ιογενείς λοιμώξεις;

Για τις περισσότερες ιογενείς λοιμώξεις (και βέβαια οι ιογενείς λοιμώξεις του αναπνευστικού δεν αποτελούν εξαίρεση) δεν υπάρχει ειδική θεραπεία. Συνήθως, όπως λέμε, αυτοϊώνται, δηλαδή ο άρρωστος γίνεται καλά χωρίς κάποια ειδική παρέμβαση μετά από λίγες ημέρες.
Στις περιπτώσεις αυτές ο γιατρός σας θα συστήσει «υποστηρικτική» θεραπεία. Η ανάπαυση είναι πάντα απαραίτητη. Η χορήγηση υγρών (νερό, χυμοί φρούτων) βοηθάει σημαντικά τον οργανισμό που έχει χάσει υγρά λόγω του πυρετού. Αντιπυρετικά χορηγούνται για την διατήρηση του πυρετού σε χαμηλά επίπεδα. Ενοχλητικά συμπτώματα όπως ο ξηρός βήχας, η ρινική συμφόρηση και η καταρροή (συνάχι) μπορούν να απαλυνθούν.

πηγή: care.gr

Τετάρτη 21 Σεπτεμβρίου 2016

Υπερτροφία ρινικών κογχών




Υπερτροφία ρινικών κογχών

Πρόκειται για τη διόγκωση των των κάτω κυρίως ρινικών κογχών, που έχει ως αποτέλεσμα τη δυσχέρεια στη διέλευση του αέρα από τη μύτη. Στο παρελθόν, η αντιμετώπιση αυτής της κατάστασης γινόταν με καυτηριασμό, κογχοτομή (χειρουργική αφαίρεση) και ενέσεις στεροειδών. Αυτό είχε ως συνέπεια τη δημιουργία προσωρινού αποτελέσματος και τη δύσκολη επούλωση με δημιουργία κρουστών.

Σήμερα η υπερτροφία των ρινικών κογχών αντιμετωπίζεται με ραδιοσυχνότητες, laser και κογχοπλαστική με ειδικό μικροτόμο (microdebrider assisted inferior turbinoplasty). Πρόκειται για μεθόδους ανώδυνες, εντελώς αναίμακτες, που πραγματοποιούνται με τοπική αναισθησία και χωρίς ηλικιακό περιορισμό.

Οι δύο πρώτες μέθοδοι διατηρούν τις πολύ βασικές λειτουργίες του επιθηλίου της ρινικής κόγχης και μετά τη μείωση του μεγέθους της, προκαλώντας τις ελάχιστες θερμικές βλάβες. Προκαλούν ίνωση του ιστού εσωτερικά, βοηθώντας έτσι στη μείωση του μεγέθους των κογχών.


Συχνές ερωτήσεις

Τι είναι οι ρινικές κόγχες;
Οι ρινικές κόγχες είναι σωληνώδεις, μακρόστενοι σχηματισμοί, που βρίσκονται στο εσωτερικό της μύτης και υγραίνουν τον εισπνεόμενο αέρα. Επιπλέον λειτουργία τους είναι η θέρμανση και το φιλτράρισμα του εισπνεόμενου αέρα. Πρόκειται λοιπόν για ανατομικούς σχηματισμούς ζωτικής σημασίας για τη σωστή ρινική αναπνοή.

Σε κάθε ρινική θαλάμη (ρουθούνι) υπάρχουν τρεις ρινικές κόγχες: η άνω, η μέση και η κάτω. Οι κάτω ρινικές κόγχες έχουν το μέγεθος ενός δακτύλου και συγκεκριμένα του δείκτη και βρίσκονται στο εσωτερικό τοίχωμα της μύτης, παράλληλα με το ρινικό διάφραγμα. Ο ρόλος τους στη ρινική αναπνοή υπερισχύει, σε σχέση με τις άνω και μέσες. Αποτελούνται από ένα λεπτό οστό, που περιβάλλεται από βλεννογόνο.



Τι είναι η υπερτροφία των ρινικών κογχών και πότε προκαλείται;
Υπερτροφία των ρινικών κογχών σημαίνει αύξηση του μεγέθους τους και μπορεί να συμβεί σε πολλές περιπτώσεις. Αρκετά συχνά συναντάται στο έδαφος χρόνιας αλλεργικής και αγγειοκινητικής ρινίτιδας.
Επίσης, η σκολίωση του ρινικού διαφράγματος μπορεί να είναι η αιτία της υπερτροφίας. Για παράδειγμα, αν η σκολίωση του διαφράγματος είναι προς τα δεξιά, οι αριστερές ρινικές κόγχες θα δεχθούν μεγαλύτερη ποσότητα αέρα, καθώς η αντίθετη πλευρά θα είναι αποφραγμένη και αυτό θα έχει ως συνέπεια την αύξηση του μεγέθους τους. Άλλα συχνά αίτια αποτελούν η έκθεση στον καπνό του τσιγάρου και σε χημικές ουσίες, η κατάχρηση τοπικών ρινικών αποσυμφορητικών, η χρόνια παραρρινοκολπίτιδα.


Ποια συμπτώματα προκαλεί η υπερτροφία των ρινικών κογχών;
Το πιο συνηθισμένο είναι η ρινική συμφόρηση, που μπορεί να αφορά το ένα ρουθούνι ή και τα δύο μαζί, ή να εναλλάσσεται ανάμεσα στα δύο ρουθούνια (να μεταφέρεται από το ένα στο άλλο και μάλιστα πολλές φορές την ημέρα). Πολλοί ασθενείς αναφέρουν ότι νιώθουν τη μύτη τους «κλειστή» όταν ξαπλώνουν, καθώς σ’ αυτήν τη θέση συλλέγεται περισσότερο αίμα στις ρινικές κόγχες.
Δυστυχώς, το μέγεθος των ρινικών κογχών είναι τέτοιο, που εμποδίζει την αναπνοή από τη μύτη όταν ο ασθενής γυμνάζεται, κοιμάται ή ακόμα και στην ηρεμία. Τα συμπτώματα επιδεινώνονται όταν συνυπάρχει και κάποιο άλλο ρινικό πρόβλημα, όπως η σκολίωση του ρινικού διαφράγματος. Αποτέλεσμα της κακής αναπνοής είναι συχνοί πονοκέφαλοι, αίσθημα βάρους στο πρόσωπο, ροχαλητό, υπνική άπνοια.


Ποια είναι η θεραπεία των υπερτροφικών ρινικών κογχών;
Σε αρκετές περιπτώσεις ασθενών μας, οι υπερτροφικές ρινικές κόγχες αντιμετωπίζονται επιτυχώς με φαρμακευτική αγωγή. Όμως σε μερικές περιπτώσεις ασθενών δεν παρατηρείται ανταπόκριση στην αγωγή, δηλαδή δε μικραίνει το μέγεθος των ρινικών κογχών, οπότε συζητάμε μαζί τους για τη χειρουργική αντιμετώπιση του προβλήματός τους.
Η επέμβαση μείωσης του μεγέθους των ρινικών κογχών γίνεται με πολλές μεθόδους. Όλες πραγματοποιούνται διά μέσω των ρουθουνιών, οπότε δεν υπάρχει εξωτερική τομή ή ουλή. Είναι σημαντικό να μην αφαιρεθούν εντελώς οι ρινικές κόγχες, γιατί τότε η μύτη γίνεται πολύ στεγνή και εμφανίζει κρούστες. Στο παρελθόν, αυτή ήταν η πρακτική, δηλαδή η αφαίρεση μεγάλου τμήματος των ρινικών κογχών. Γινόταν υπό γενική αναισθησία και ο ασθενής μετεγχειρητικά έφερε γάζες στη μύτη του (επιπωματισμός).

Η μέθοδος είχε αρκετά μειονεκτήματα, όπως αργή επούλωση, αιμορραγία, στεγνή μύτη με κρούστες, πιθανότητα υποτροπής και επανάληψης του χειρουργείου.

Οι σύγχρονες μέθοδοι στοχεύουν στο εσωτερικό των ρινικών κογχών, προκαλώντας σμίκρυνση από μέσα προς τα έξω και αφήνοντας ανέπαφο το βλεννογόνο και το οστό. Πρόκειται για τις επεμβάσεις καυτηριασμού με ραδιοσυχνότητες ή laser και της κογχοπλαστικής με ειδικό μικροτόμο.

Οι επεμβάσεις αυτές είναι σύντομες και αναίμακτες. Δεν ακολουθεί επιπωματισμός της μύτης και ο ασθενής επιστρέφει αμέσως στο σπίτι του, χωρίς πόνο. Το αποτέλεσμα είναι άριστο και μόνιμο.

Τετάρτη 14 Σεπτεμβρίου 2016

Ακουστικό νευρίνωμα: Τι να ξέρετε για τον καλοήθη όγκο και τη θεραπεία του

Πώς αναπτύσσεται το ακουστικό νευρίνωμα; Ποια είναι τα συμπτώματα και πότε πρέπει να κάνουμε εξετάσεις.




Του Ελευθ.Φερεκύδη, Καθηγητή Παν /μίου Αθηνών
Το ακουστικό νευρίνωμα είναι ένας καλοήθης όγκος ο οποίος δημιουργείται από το ακουστικό νεύρο. Βρίσκεται βαθύτερα από το εσωτερικό αυτί στη βάση του κρανίου.
Αναπτύσσεται πολύ αργά. Αρχικά τα συμπτώματα είναι ήπια. Ο ασθενής αναφέρει εμβοές. Υπάρχει όμως και βαρηκοΐα η οποία αρχικά δεν γίνεται αντιληπτή επειδή αφορά τις υψηλές συχνότητες, δηλαδή όχι της συχνότητες ομιλίας.
Για το λόγο αυτό θα πρέπει σε κάθε περίπτωση που έχουμε εμβοές να γίνεται ακοογράφημα.
Όσο ο όγκος μεγαλώνει επιτείνεται η βαρηκοΐα και προστίθενται διαταραχές ισορροπίας και ζάλη. Ακόμη όταν ο όγκος μεγαλώσει υπερβολικά εμφανίζεται παράλυση στο προσωπικό νεύρο, δηλαδή στραβώνει το πρόσωπο.
Σε υπερβολική αύξηση του μεγέθους του όγκου προσβάλλονται διάφορα εγκεφαλικά νεύρα προκαλώντας δυσκολία στην κατάποση και τέλος πιέζεται το εγκεφαλικό στέλεχος και προκαλείται αστάθεια και μυϊκή αδυναμία (πάρεση) των άκρων. Στα τελικά στάδια εμφανίζονται υδροκεφαλία και συμπτώματα αυξημένης ενδοκράνιας πίεσης, δηλαδή κεφαλαλγία, ναυτία, έμετοι, υπνηλία και κώμα.
Η διάγνωση θα γίνει από την ανεύρεση του όγκου με την αξονική και τη μαγνητική τομογραφία. Θα υποπτευθούμε όμως τον όγκο όταν ο άρρωστος αναφέρει μονόπλευρα βουητά και διαταραχές ισορροπίας και το ακοογράφημα μας αποκαλύψει πτώση των υψηλών συχνοτήτων. Τότε θα ζητήσουμε τη Μαγνητική τομογραφία η οποία εάν υπάρχει ο όγκος θα μας βοηθήσει να τον ανακαλύψουμε στα αρχικά στάδια, δηλαδή όταν ο όγκος ακόμη είναι πολύ μικρός.
Για τη θεραπεία του ακουστικού νευρινώματος έχουν προταθεί διάφοροι τρόποι θεραπείας. Μέχρι σήμερα δεν έχει δοθεί οριστική λύση για το ποια είναι η πιο ενδεδειγμένη θεραπεία. Και αυτό διότι δεν έχει βρεθεί η ασφαλέστερη και αποτελεσματικότερη θεραπεία που μπορεί να προσφέρει οριστική λύση χωρίς πιθανότητα επιπλοκών. Λόγω της θέσης του ακουστικού νευρώματος και του τρόπου ανάπτυξής του αυτό δυστυχώς δεν είναι εφικτό. Γενικά υπάρχουν διάφορες μέθοδοι αντιμετώπισης, όπως η συντηρητική παρακολούθηση, η χειρουργική αφαίρεση, η στερεοστατική ακτινοχειρουργική και ακόμη η κλασική ακτινοθεραπεία. Κάθε μία από αυτές έχει πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα.
Ανάλογα με το μέγεθος, τη θέση του όγκου, την ηλικία και την προτίμηση του ασθενούς, ο ειδικός ωτορινολαρυγγολόγος σε συνεργασία με τον νευροχειρουργό, αποφασίζει για τη μέθοδο αντιμετώπισης του αρρώστου έχοντας όμως πάντα κατά νου τη διατήρηση της ποιότητας της ζωής του ασθενούς.

πηγή: iatronet.gr
Παραρρινοκολπίτιδες

Ορισμός
Η παραρρινοκολπίτιδα αναφέρεται σε φλεγμονή των παραρρίνιων κόλπων που εκδηλώνεται με μια ιογενή, βακτηριακή ή μυκητιασική λοίμωξη.
Δείτε επίσης: Χρόνια παραρρινοκολπίτιδα
Εναλλακτικές Ονομασίες
Οξεία παραρρινοκολπίτιδα, λοίμωξη παραρρίνιων κόλπων, παραρρινοκολπίτιδα - οξεία, παραρρινοκολπίτιδα - χρόνια, ρινοκολπίτιδα
Αίτια
Οι κόλποι είναι αεροφόρες κοιλότητες στο κρανίο (πίσω από το μέτωπο, τα ρινικά οστά, τις παρειές και τους οφθαλμούς) που επενδύονται με βλεννογόνο. Οι υγιείς κόλποι δεν περιέχουν βακτήρια ή άλλα μικρόβια. Συνήθως, η βλέννα μπορεί να παροχετευτεί και ο αέρα να κυκλοφορήσει.
Όταν φράσσονται τα στόμια των κόλπων ή συσσωρεύεται πολύ βλέννα, βακτήρια και άλλα μικρόβια μπορούν να αναπτυχθούν ευκολότερα.
Παραρρινοκολπίτιδα μπορεί να εκδηλωθεί από μια από τις ακόλουθες καταστάσεις:
Κροσσοί στους κόλπους, οι οποίοι βοηθούν την αποβολή της βλέννας, που δεν λειτουργούν σωστά εξαιτίας κάποιας ιατρικής πάθησης.
Κρυολογήματα και αλλεργίες μπορούν να προκαλέσουν υπερπαραγωγή βλέννας ή απόφραξη των στομίων των κόλπων.
Ένα παρεκκλίνων διάφραγμα, ρινική άκανθα ή ρινικοί πολύποδες μπορούν να αποφράξουν τα στόμια των κόλπων.
Η παραρρινοκολπίτιδα μπορεί να είναι:
Οξεία - συμπτώματα που διαρκούν έως 4 εβδομάδες
Υποξεία - συμπτώματα που διαρκούν έως 4 - 12 εβδομάδες
Χρόνια - συμπτώματα που διαρκούν 3 μήνες ή περισσότερο
Η οξεία παραρρινοκολπίτιδα συνήθως προκαλείται από μια βακτηριακή λοίμωξη στους κόλπους, οφειλόμενη σε μια λοίμωξη της ανώτερης αναπνευστικής οδού. Η χρόνια παραρρινοκολπίτιδα αναφέρεται σε μακροχρόνιο οίδημα και φλεγμονή των κόλπων που μπορεί να προκληθεί από βακτήρια ή έναν μύκητα.
Τα ακόλουθα μπορούν να αυξήσουν τον κίνδυνο ανάπτυξης παραρρινοκολπίτιδας:
Αλλεργική ρινίτιδα
Κυστική ίνωση
Παιδικός σταθμός
Νόσοι που αποτρέπουν τη σωστή λειτουργία των κροσσών, όπως το σύνδρομο Kartagener και το σύνδρομο ακίνητων κροσσών.
Μεταβολές ύψους (πτήση ή κατάδυση)
Μεγάλα αδενοειδή
Κάπνισμα
Λοιμώξεις των δοντιών (σπάνια)
Εξασθενημένο ανοσοποιητικό σύστημα από HIV ή χημειοθεραπεία
Συμπτώματα
Τα κλασσικά συμπτώματα της οξείας παραρρινοκολπίτιδας στους ενήλικες συνήθως ακολουθούν ένα κρυολόγημα που δεν βελτιώνεται, ή ένα που επιδεινώνεται μετά από 5 - 7 ημέρες συμπτωμάτων. Τα συμπτώματα περιλαμβάνουν:
Κακοσμία στόματος ή απώλεια οσμής
Βήχα, συχνά χειρότερος τη νύχτα
Κόπωση και γενική αδιαθεσία
Πυρετό
Πονοκέφαλο - επώδυνο αίσθημα πίεσης, πόνος πίσω από τα μάτια, πονόδοντος ή ευαισθησία στο πρόσωπο
Ρινική συμφόρηση και έκκριμα
Πονόλαιμο και οπισθορρινική καταρροή
Τα συμπτώματα της χρόνιας παραρρινοκολπίτιδας είναι τα ίδια με αυτά της οξείας παραρρινοκολπίτιδας, αλλά τείνουν να είναι ηπιότερα και διαρκούν περισσότερο από 12 εβδομάδες.
Τα συμπτώματα της παραρρινοκολπίτιδας στα παιδιά περιλαμβάνουν:
Κρυολόγημα ή αναπνευστική νόσο που βελτιωνόταν αλλά στη συνέχεια επιδεινώθηκε
Υψηλό πυρετό, παράλληλα με σκουρόχρωμο ρινικό έκκριμα, για τουλάχιστον 3 ημέρες
Ρινικό έκκριμα, με ή χωρίς βήχα, που υπάρχει για περισσότερο από 10 ημέρες και δεν βελτιώνεται
Εξετάσεις και Δοκιμασίες
Ο γιατρός θα εξετάσει εσάς ή το παιδί σας για παραρρινοκολπίτιδα:
Κοιτώντας τη μύτη για σημεία πολύποδων
Ρίχνοντας φως έναντι των κόλπων για σημεία φλεγμονής
Με επίκρουση των κόλπων για να εντοπίσει λοίμωξη
Οι τυπικές ακτινογραφίες των κόλπων δεν είναι πολύ ακριβείς για τη διάγνωση παραρρινοκολπίτιδας.
Ο μελέτη των κόλπων μέσω ενός ρινικού ενδοσκοπίου ή ρινοσκοπίου μπορεί να βοηθήσει στη διάγνωση της παραρρινοκολπίτιδας. Αυτό συνήθως γίνεται από ειδικευμένους ωτορινολαρυγγολόγους (ΩΡΛ).
Ωστόσο, οι εξετάσεις αυτές δεν είναι πολύ ευαίσθητες στον εντοπισμό παραρρινοκολπίτιδας.
Μια αξονική τομογραφία των κόλπων μπορεί επίσης να βοηθήσει στη διάγνωση της παραρρινοκολπίτιδας ή στην αξιολόγηση της ανατομίας των κόλπων για να προσδιοριστεί εάν το χειρουργείο θα ήταν ωφέλιμο. Εάν υπάρχει η υποψία ότι η παραρρινοκολπίτιδα ενέχει έναν όγκο ή μυκητιασική λοίμωξη, μπορεί να απαιτείται μαγνητική τομογραφία των κόλπων.
Εάν εσείς ή το παιδί σας έχετε χρόνια ή υποτροπιάζουσα παραρρινοκολπίτιδα, οι υπόλοιπες εξετάσεις μπορεί να περιλαμβάνουν:
Αλλεργική δοκιμασία
Αιματολογικές εξετάσεις για HIV ή άλλες δοκιμασίες για φτωχή ανοσολογική λειτουργία
Δοκιμασίες της λειτουργίας των κροσσών
Ρινική κυτταρολογία
Δοκιμασίες χλωρίου ιδρώτα για κυστική ίνωση
Αντιμετώπιση
ΑΥΤΟΦΡΟΝΤΙΔΑ
Ακολουθήστε τα ακόλουθα μέτρα για μείωση της συμφόρησης στους κόλπους σας:
Εφαρμόστε μια ζεστή, υγρή πετσέτα στο πρόσωπο αρκετές φορές μέσα στη μέρα.
Καταναλώστε αρκετά υγρά για να αραιώσετε τη βλέννα.
Εισπνεύστε ατμό 2 - 4 φορές την ημέρα (για παράδειγμα, καθίστε στο μπάνιο με το ντους να τρέχει).
Ψεκάστε με ρινικό ορό αρκετές φορές την ημέρα.
Χρησιμοποιήστε έναν υγραντήρα.
Να είστε προσεκτικοί με τα ρινικά αποσυμφορητικά σπρέι. Μπορεί να βοηθήσουν στην αρχή, αλλά η χρήση τους για περισσότερο από 3 - 5 ημέρες μπορεί στην πραγματικότητα να επιδεινώσει τη ρινική συμφόρηση.
Επίσης, για τον πόνο ή την πίεση:
Αποφύγετε τις πτήσεις όταν έχετε συμφόρηση.
Αποφύγετε τις ακραίες θερμοκρασίες, τις ξαφνικές μεταβολές της θερμοκρασίας και το σκύψιμο προς τα εμπρός.
Δοκιμάστε ακεταμινοφαίνη ή ιβουπροφαίνη.
ΦΑΡΜΑΚΑ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΘΕΡΑΠΕΙΕΣ
Αντιβιοτικά συνήθως δεν χρειάζονται για την οξεία παραρρινοκολπίτιδα. Οι περισσότερες από αυτές τις λοιμώξεις αποδράμουν αυθόρμητα. Ακόμα και όταν τα αντιβιοτικά βοηθούν, μπορούν να μειώσουν ελάχιστα το χρόνο της νόσου. Αντιβιοτικά μπορεί να χορηγηθούν πιο σύντομα για:
Παιδιά με ρινικό έκκριμα, πιθανά με βήχα, που δεν βελτιώνονται μετά από 2 - 3 εβδομάδες
Πυρετό υψηλότερο από 39 °C.
Πονοκέφαλο ή πόνο στο πρόσωπο
Σοβαρό οίδημα γύρω από τα μάτια
Η οξεία παραρρινοκολπίτιδα θα πρέπει να αντιμετωπίζεται για 10 - 14 ημέρες. Η χρόνια παραρρινοκολπίτιδα θα πρέπει να αντιμετωπίζεται για 3 - 4 εβδομάδες. Κάποια άτομα με χρόνια παραρρινοκολπίτιδα μπορεί να απαιτούν ειδικά φάρμακα για την αντιμετώπιση μυκητιασικών λοιμώξεων.
Σε κάποιο σημείο, ο γιατρός θα εξετάσει τη συνταγογράφηση άλλων φαρμάκων, περαιτέρω εξετάσεις ή παραπομπή σε ΩΡΛ ή αλλεργιολόγο.
Οι υπόλοιπες θεραπείες για την παραρρινοκολπίτιδα περιλαμβάνουν:
Ανοσοθεραπεία (ενέσεις) για την πρόληψη της επιστροφής της νόσου
Αποφυγή των αλλεργιογόνων
Ρινικά σπρέι κορτικοστροειδών και αντισταμινικά για μείωση του οιδήματος, ιδιαίτερα εάν υπάρχουν ρινικοί πολύποδες ή αλλεργίες
Χειρουργείο για τον καθαρισμό και παροχέτευση των κόλπων μπορεί να απαιτείται, ιδιαίτερα σε ασθενείς με συμπτώματα που δεν αποδράμουν μετά από 3 μήνες, παρά τη συντηρητική θεραπεία, ή σε ασθενείς που έχουν περισσότερα από δύο ή τρία επεισόδια οξείας παραρρινοκολπίτιδας κάθε χρόνο. Ένας ΩΡΛ μπορεί να εκτελέσει το χειρουργείο αυτό.
Οι περισσότερες μυκητιασικές λοιμώξεις των κόλπων απαιτούν χειρουργείο. Η χειρουργική διόρθωση ενός αποκλίνοντος διαφράγματος ή των ρινικών πολύποδων μπορεί να αποτρέψει την επιστροφή της πάθησης.
Πρόγνωση
Οι παραρρινοκολπίτιδες συνήθως ιώνται με μέτρα αυτοφροντίδας και συντηρητική αντιμετώπιση. Εάν έχετε υποτροπιάζουσες προσβολές, θα πρέπει να εξεταστείτε για υποκείμενα αίτια, όπως ρινικούς πολύποδες ή άλλα προβλήματα, όπως αλλεργίες.
Πιθανές Επιπλοκές
Αν και σπάνια, οι επιπλοκές μπορεί να περιλαμβάνουν:
Απόστημα
Οστεομυελίτιδα
Μηνιγγίτιδα
Λοίμωξη του δέρματος γύρω από τα μάτια (κυτταρίτιδα κόγχου)
Πότε να Επικοινωνήσετε με το Γιατρό
Καλέστε το γιατρό σας εάν:
Τα συμπτώματά σας διαρκούν περισσότερο από 10 -14 ημέρες ή έχετε ένα κρυολόγημα που επιδεινώνεται μετά από 7 ημέρες
Έχετε σοβαρό πονοκέφαλο, που δεν ανακουφίζεται με κοινά αναλγητικά
Έχετε πυρετό
Έχετε ακόμα συμπτώματα παρόλο που ολοκληρώσατε μια κατάλληλη αγωγή με αντιβιοτικά
Έχετε αλλαγές στην όραση στη διάρκεια μιας παραρρινοκολπίτιδας
Ένα πράσινο ή κίτρινο έκκριμα δεν υποδεικνύει απαραίτητα μια παραρρινοκολπίτιδα ή την ανάγκη για αντιβιοτικά.
Πρόληψη
Ο καλύτερος τρόπος πρόληψης μια παραρρινοκολπίτιδας είναι η αποφυγή ή η γρήγορη αντιμετώπιση της γρίπης και των κρυολογημάτων:
Να τρώτε αρκετά φρούτα και λαχανικά, που είναι πλούσια σε αντιοξειδωτικά και άλλα χημικά που μπορούν να ενισχύσουν το ανοσοποιητικό σας σύστημα και βοηθούν το σώμα να αντισταθεί στις λοιμώξεις.
Κάντε το εμβόλιο κατά της γρίπης κάθε χρόνο.
Μειώστε το στρες.
Να πλένετε τα χέρια συχνά, ιδιαίτερα αφού χαιρετήσετε άλλα άτομα.
Άλλες συμβουλές για την πρόληψη της παραρρινοκολπίτιδας:
Αποφύγετε τον καπνό και τους μολυσματικούς παράγοντες.
Να πίνετε πολλά υγρά για να αυξήσετε την ενυδάτωση του σώματος.
Να παίρνετε αποσυμφορητικά στη διάρκεια λοιμώξεων του ανώτερου αναπνευστικού.
Αντιμετωπίστε τις αλλεργίες γρήγορα και κατάλληλα.
Χρησιμοποιήστε υγραντήρα για να αυξήσετε την υγρασία στη μύτη και στους κόλπους σας.


πηγή: iatronet.gr